Licht in de duisternis.
In deze donkere dagen heb ik zelf altijd een beetje moeite met het licht blijven zien. De duisternis van buiten slaat rechtstreeks naar binnen. Ik heb dit al zo lang ik mij kan herinneren maar er nooit echt bij stil gestaan. Ik zocht altijd naar een oorzaak buiten mijzelf waarom dit zo zou zijn. Te weinig slaap, te drukke dagen, niet goed gegeten… Vul zelf maar in. Ik denk dat iedereen dit wel herkent.
Sinds ik de diagnose kreeg afgelopen jaar van Persistente Depressieve Stoornis ging ik het meer bij mijzelf zoeken. Blijkbaar heb ik een donkere plek in mij zitten die het licht gewoon opzuigt en niet meer los laat. Ik probeer mijzelf aan te leren die duisternis dan maar even toe te laten. Er even helemaal in gaan zitten en kijken waar dat gevoel vandaan komt en of ik er iets aan kan doen.
Als ik er niks aan kan doen dan probeer ik het met rust te laten, een soort wachten in de avond tot het weer vanzelf ochtend wordt. Want dat is wat ik wel heb geleerd, het wordt altijd weer licht. De laatste keer dat ik in het donker zat, een week of 2 geleden, ben ik er voor het eerst ook gewoon open over geweest tegen anderen. Gewoon gezegd dat het even niet ging nu om leuk te doen of de humor van de ander te zien omdat het in mijn hoofd donker was. En dat dat goed was en die ander daar niks aan kon doen, het was mijn duisternis. Dat voelde al als een hele stap, een taboe doorbreken dat het soms ook gewoon even niet gaat. Deze vriend reageerde heel tof en zei hoe rot hij het voor mij vond maar deed gelukkig geen enkele poging om het op te lossen.
Wanneer ik er wel wat aan kan doen zal ik dat ook zeker doen. De ene keer is het oplossen door gewoon met een kop thee in bed te duiken (note to self: niet proberen liggend te drinken) en een lekker stukje chocola erbij. De andere keer is het door juist de drukte van mensen op te zoeken en zo alle ellende eruit te dansen met vrienden.
Waar ik nu nog aan werk is om de duisternis aan te gaan door juist naar binnen te keren en stil te worden. Terug gaan naar het gevoel en deze ook echt in de ogen kijken. Dat ontwijk ik vaak nog omdat er veel pijn zit die ik vakkundig in elkaar heb weten te borduren tot een kunstwerk wat er aan de voorkant prachtig uitziet. Alleen die achterkant, het is niet afgewerkt, er is geen balans of structuur. Het wordt tijd dat ik die kant ook aanpak, gelukkig heb ik daarvoor een psycholoog die mij daarbij helpt en samen komen we vanzelf tot een goed resultaat waarmee ik verder nog aan de gang zal moeten om het echt af te krijgen voor ik het mooie werk kan inlijsten.
Dat is waar ik de komende tijd mee aan de gang zal gaan, die beerput toch open trekken en kijken waar het blokkeert in mij, waar de duisternis vandaan komt waar ik maar niet naartoe wil. Om er dan toch naartoe te gaan om ook daar weer licht te brengen. De komende tijd staat dus voor mij in het teken van terug naar de basis. Waar zit de pijn, wie kan mij helpen daar wat aan te doen en hoe ga ik dat aanpakken.
En dan… Wordt het vanzelf weer licht.
Jolijn 